اخم نکن فرزند آدم...

اخم نکن به روزگار فرزند آدم...
چطور دلت می‌آید؟!
روزگار را من و تو می‌سازیم...
بیتابی پاییز را هم بگذار به حساب پریشانی او در غم بهار...
ما لابه‌لای سرزمین دلمان بذر محبت کسی را کاشتیم که
بودنش امان است برای زمینی‌ها، آسمانی‌ها...
صاحب‌الزمان است او...
درست که یوسفمان را در کوچه‌های غفلت دل گم کرده‌ایم اما با همین دلواپسی‌های کال،
این درخت‌ها که زرد شده‌اند روزى سبز می‌شوند.
اخم نکن به روزگار، فرزند آدم...
خورشید همین حوالی است…